تقرب به معنای آهنگ و شتاب در منافع خود است. این واژه وقتی در مورد تقرب بنده به خدا به کار می‌رود، به معنای نزدیکی روحانی است که با اتصاف خود به صفات کمال و پاک کردن خویش از عیوب و نقایص حاصل می‌شود.
در این مقاله تقرب مکانی، زمانی و نسبی مقصود نیست، بلکه معنای معنوی آن (مقام و منزلت) مراد است و آیاتی ممعرفی می‌شوند که در آن‌ها از واژه‌های «قرب»، «زلفی»، «عند ربهم»، «عنده»، «عند ربک»، «عندالله»، «درجات»، «قریب»، «وسیله» و برخی جملات استفاده شده است.
